| تو نخل خوش ثمرِ کیستی کہ باغ و چمن ہمہ زخویش بریدندورد تو پیوستند ۔۔۔ زشرحِ قصہ مارفتہ خواب از چشمِ خاصا نرا شب آخر گشتہ و افسانہ از افسانہ می خیزد ۔۔۔ در اشتیاقِ تو چنداں صنم صنم گفتم کہ شرمسار زخود زاہد و برہمن شد ۔۔۔ عبادتِ سحری رامکن نظیری کم کہ ہرچہ کرد دعا ہائے صبح گاہی کرد ۔۔۔ باعثِ راندنم از بزم بجز عار نبود ورنہ کس رابمن و بودنِ من کار نبود نالہ از بہرِ رہائی نکند مرغِ اسیر خورد افسوس زمانے کہ گرفتار نبود ۔۔۔ مریضانِ دیارِ عشق خوش بیماریے دارند کسے وارد نمے خواہد، کسے مرہم نمے گیرد ۔۔۔ سحر بیتے مغنی میسرود از تو بیاد آمد چناں شورے برآوردم کہ دقتِ دوستاں گمشد اگر پُرسد کسے حال نظیری را بگوئیدش کہ دردام است آں مرغے کہ شب از آشیاں گمشد ۔۔۔ در جوانی معنکف گشتم بہ پیری کوچہ گرد آنچہ در خلوت ندیدم درگزر مے یا بمش ۔۔۔ کفر و ایماں از برونِ پردہ اند تو دردنِ پردہ باخاصاں برقص راہ زیں شورش بمقصد میرسد ہمچوکشتی برسر طوفاں برقص دوش دریک بزم با ادتا سحرمے خوردہ ایم نرگسِ مخمورِ ادبین و خمارِ مامپرس |