| تو بندگی چُو گدایاں بشرط مزدمکن کہ دوست خود روشِ بندہ پروری داند ۔۔۔ ناز پرورد تنعم نبرد راہ بدوست عاشقی شیوہ رندانِ بلاکش باشد ۔۔۔ ازیں افیوں کہ ساقی درمے افگند حریفاں رانہ سرماند نہ دستار ۔۔۔ بیاتا گل برافشانیم ومی در ساغر اندازیم فلک راسقف بگافیم و طرح نودر اندازیم اگر غم لشکر انگیزد کہ خونِ عاشقاں ریزد من و ساقی بہم سازیم و نبیادش براندازیم چو درد ستست ردوے خوش بزن مطرب سرددے خوش کہ دست افشاں غزل خوانیم و پاکوباں سراندازیم بیا جاناں منور کن زرویت مجلسِ مارا کہ در پیشت غزل خوانیم و در پایت سراندازیم ۔۔۔ در خراباتِ مغاں نورِ خدامے بینم دیں عجب بیں کہ چہ نورے زکجامے بینم سوز دل اشکِ رواں آہِ سحر نالہ شب ایں ہمہ از اثرِ لطف شمامے بینم دوستاں عیبِ نظر بازی حافط مکفید کہ من اورا زمحبانِ خدامے بینم ۔۔۔ رندیکرنگم و باشاھد ومے ھم صحبت نتوانم کہ دگر حیلہ و تزو یرکنم ۔۔۔ ناموسِ چند سالہ اجدادِ نیک نام در راہِ جام و ساقی مہ رونہا دہ ایم ۔۔۔ لالہ ساغر گیر و نرگس مست و برما نامِ فسق داوری خواہم ولے یا رب! کرا داورکنم ۔۔۔ |