|
جن کے قصائد بدرچاچ درسی کتب میں ہیں۔ ’’درمدح سلطان گوید‘‘۔
دوش چو شاہد حبش آئنہ در وہاں گرفت مطربہ پنج شعری را مہرسہ خواہراں گرفت
باسفید شد نہاں زاغِ سیاہ از طرب پرزدہ بیضہائے زرجملہ در آشیاں گرفت
ترک نسیج پوش مہ ترک کلاہ زرد گفت قطب چوزا طلسِ سیہ خرقہ طیلساں گرفت
قرص شکستہ مے نہد برسر سُفرہ بیشتر دور فلک کہ طشت زر از سر ہفتخواں گرفت
کرد سپاہ ترک رالشکر ہند منہزم مہ چوں خدائگاں ازاں ملک ہمہ جہاں گرفت
خیز کہ باز باز زر برسر چتر نیلگوں گشت پدید باز مرغ از غم دل فغاں گرفت
داشت در آستیں نہاں پارہ زرد آسماں صبح دریدہ جیب ازاں دامن آسماں گرفت
صبح چو تاج زر گرفت از کف خازن فلک سوئے جناب شاہ شدو روئے بر آستاں گرفت
پادشہ جسم اعتلاء احمد موسی لقا آنکہ ہمائے چتراوبرسرمہ مکاں گرفت
(از قصائد بدرچاچ، ص: 21 در مدح سلطان)
استاد شیخ سعدی مرحوم ۔’’درمدح شاہزادہ گوئد‘‘
جوان وجواں بخت روشن ضمیر بدولت جوان و بتدبیر پیر
بدانش بزرگ و بہمت بلند ببازد دلیر و بدل ہوشمند
زہے دولت مادر روزگار کہ رود چنیں پرورد درکنار
بدست کرم آب دریاببرد برفعت محل ثریا ببرد
زہے چشم دولت بروئے تو باز ہمہ شہر یاران گردن فراز
صدف راکہ بینی زدُردانہ پُر نہ آنقدر دارد کہ یک دانہ دُر
تو آں در مکنون یک دانۂ کہ پیرایہ سلطنت خانۂ
نگہدار یارب بچشم خودش بپرہیز زآسیب چشم بدش
خدایا در آفاق نامی کنش بتوفیق طاعت گرامی کنش
(از بوستاں باب اول)
|