|
جسمی نے زندے جدھر چاہندے نے جاوندے
سوچو عزیزو جد ایہ امت دا شان ئیں زندہ پھر کیوں نہ نبی آخر زماں ئیں
خاطر بنایا جس دی سارا جہان ئیں
پچھوں حدیث اک پڑھیو سو زور دی نبیاں دے جُثے کھاندی خاک نہ گور دی
رہندی سلامت میت کسے نہ ہور دی
ارود دا شعر اک نال ملایا سی ٹائم نہ پورا کیتا کرسی ول آیا سی
چہرے تے زردی دِسدا رَنگ وٹایا سی
اگوں ہن بولن اس نوں دِسدا عذاب سی سنداں ثبوتاں والی مکی کتاب سی
بند کلاموں شاید ویکھدا خواب سی
یاراں نے کہیا اَجے کرو آرام نہ وقت تے رہندا باقی ہویا تمام نہ
بولو کجھ اُٹھ کے اینویں کریو بدنام نہ
اُٹھیا وچارا سُن کے کنبدا تے ڈول دا باہاں تے زور مَٹھا منہ تھیں بولدا
مسلہ نہ کوئی اینویں حیلے ٹٹول دا
سکھ پئے آکھن ایہ تے ماریا ماریا مُکا سو وارُو شوہدا ہاریا ہاریا
سچی جے گل نہیں ایہ جھوٹھ میں ماریا
مساں مکائے پندراں منٹ وچارے نے اَگے تے دسدے پینڈے دور دے بھارے نے
دوست حیران دشمن ہَسدے سارے نے
جواب الجواب مولوی احمد دین گکھڑوی
گَجیا سی احمد دین زوروں للکار دا بھیڈاں دے اُتے پوندا شیر جیوں بار دا
خلقت تے پیندا جاندا اثر گفتار دا
کر کے مخاطب کہندا عبدالغفور نوں رکھنا ہے صاحب ذرا عفو قصور نوں
|